KAOS ÇAĞI

“Aklın ve bilimin ışığında” yürümeyi kutsayan modern zamanların modern insanları eliyle tarihin çok farklı bir evresine, “Dijital çağa” geldik. Bilim, teknik, teknoloji marifetiyle insanlığın mutluluğa erişeceği, cennetin yeryüzünde kurulacağı inancının kibirli coşkusuyla “Tarihin sonu” ilân edilmişti. Her türlü bağdan kendini âzade etmiş, geçmiş ve gelecek tasavvurundan uzak, an’ı yaşayan yığınlara dönüşen insanlarla karşı karşıyayız.

Dijital çağın baş döndürücü teknolojik gelişmeleri insanlığı, KAOS kara deliğinin kenarına getirdi.

Nasıl mı?

“İnsanların kendi elleriyle yaptıkları yüzünden.”

“Karada ve denizde düzen bozuldu.”

Sınır tanımaz teknolojik üretimin endüstriyel atıkları ile topraklar kirletildi. Yapay gübrelerle kimyasal dengesi bozuldu. Taşlaştı, ürün veremez hale geldi. Yeraltı suları kirlendi. Tatlı su kaynakları azalıyor, tuzlu suya dönüşüyor. İklimler değişiyor. Kuraklık ve kıtlık artıyor. Yaz ortasında büyük sel felâketleri yaşanıyor.

Doğal beslenme kaynaklarımız daralıyor. Bilimsel kılıklı genetik oynamalarla organik yapısı bozulmuş zehirli meyve, sebze ve tahıllarla insanlık ciddi tehdit altında. Geçim sıkıntısı büyük kitleleri vuruyor. Dünya nüfusunun en fazla % 10’u kaynakların büyük bölümüne rahat erişiyor. Tufanlar, tayfunlar, depremler artıyor. Tsunami gibi yeni felâket türleriyle yakından tanışıyoruz. Sonsuz haz, sonsuz hız, talebe dayanmayan adeta dayatılan dijital üretimin sanal dünyasında kaybolan insan ve insanlık! Bu gidiş nereye?

Çevre, beslenme ve fizikî felâketler aslında insanlığın tükenişinin, kendi elleriyle kendisini bitirişinin sonuçlarıdır. Asıl canyakıcı olan; insanın varoluş, düşünce, inanç, ahlâk, ilke, tutarlılık, sevgi, merhamet, sorumluluk, adâlet gibi anlam dünyasının altüst oluşudur. İnsanın hayatını kolaylaştıran âletlerin ve diğer eşyaların tarihin hiçbir döneminde olmadığı kadar insanı kuşattığı günümüzde insan mutlu değil. Aile bağlarının giderek zayıfladığı modern zamanlarda insan yalnız, bunalımlı, kompleksli, şiddete meyilli, aşırı bencil, merhametsiz ve sevgisiz. Dijital Çağ, ardında büyük yıkıntılar bırakan bir Kaos Çağı artık… İnsan kokuyor! 

Alkol, uyuşturucu kullanımı ürkütücü boyutlarda hayatımızı altüst ediyor. Kullanma yaşı on ikilere kadar inmiş durumda. Terör, asimetrik savaşın yeni boyutu olarak herkesi etkiliyor. Cinayetler, katliamlar, intiharlar hayatımızın ayrılmaz parçası haline geldi. Ölen niye öldüğünü, öldüren niye öldürdüğünü bilmiyor. Şiddet ve katliamlar bilgisayar oyunlarının ana teması. İnsan duyarlığının merhamet merkezine giden yolları oralarda tıkıyorlar.  Kötü ve iyi yer değiştiriyor. İnsanlık sürükleniyor. Kanaat, bereket, nasip gibi kavramlar hayatımızdan çekip gitti. Dayatılmış tüketimin nesnesi olmaya direnecek takatimiz yok.

Fiziki ihtiyaçlara güdülenmiş diğer canlılara dönüştük. Önce insan robotlaştı; robotlar ve yapay zekâ sonra hayatımıza girdi. Karasıyla deniziyle her yerde düzen bozuldu: “İnsanların kendi elleriyle yaptıkları yüzünden.” İnsan faaliyetlerinin yıkıcı sonuçlarının bir kısmı, maddî manevî felâketler olarak karşımıza dikiliyor. İnsan ruhu, bedeni, yeraltı, yerüstü ve gökyüzü; kaosun kara deliğine sürüklenişimizin alarm sirenlerini çalıyor. Yanlışlarımızı görelim, geri dönelim için… Tüm felâketler, yanlışları doğruları ayırt etmemiz için verilmiş fırsatlardır. Her şeyi yerli yerince yapmaya başladığımızda, çürümenin önüne geçebiliriz. İnsan olduğumuzu, diğer canlılardan farklı olduğumuzu hatırlamamızın zamanıdır.

“Bunların tamamı, son tahlilde, insanın Allah’a ve mutlak mânevî /ahlâkî değerlere karşı umursamazlığının ve bunun yerine, ‘maddî ilerleme’yi tek önemli hedef sayan inançlara tutsaklığının bir sonucudur” (Muhammed Esed)

27.04.2019, Kardelen/Ankara

Mehmet Yavuz AY