ANNEM

 

Annemi 26 Ocak 2021 tarihinde Salı günü saat 15.30 sularında resmi kayıtlara göre 86 yaşında iken çok sevdiği ve kendisini bir ömür adadığı Rabbine uğurladık.

 

Onun ardından söylenebilecek en güzel cümle “İyi bir insandı” cümlesidir kanımca. Çünkü o bir insan olarak canlı cansız kiminle ilişki içindeyse ona karşı hep iyilik tarafında oldu.

 

Hiç okula gitmemişti, “niye gitmedin?” diye soranlara, “okul mu vardı ki gidelim” derdi. Kur’an okumayı da bilmezdi “niye öğrenmedin diye soranlara “biz küçükken yasaktı Kur’an okumak, kimse öğrenmeye ve öğretmeye cesaret edemezdi” derdi. Ama çok bilgiliydi babamdan öğrendim derdi bunları. Babası kendisi sekiz yaşlarındayken vefat etmiş olmasına rağmen, Kur’an’dan birçok sureyi, namaz kılmayı, dua etmeyi ve birçok bilgiyi ondan öğrendim derdi hep.

 

Benim ilk öğretmenimdi annem; hayata pozitif bakmayı, canlı cansız varlıklara karşı sorumluluğumuzun olduğunu, vahşi hayvanların dahi canına kıymanın büyük bir cürüm olduğunu ondan görerek ve dinleyerek öğrenmiştim. Çocukluğumun geçtiği Ahlat’ta İki katlı önü meyve bahçesi, Van Gölüne bakan bir evimiz vardı. O bahçeden yetiştirdiği meyve ve sebzeleri komşulara, uzaktaki akrabalara, yoldan geçenlere, öğretmenlere hatta tatbikat için mahallenin yakınlarına çadırlar kuran askerlere ikram ederdi.

 

Ahlat’ta hayvanlarımız vardı onların sütünden bimbir zahmetle elde ettiği tereyağı, süt, peynir, yoğurt, çökelek gibi ürünleri de yine bir kısmını mandıraya verir geri kalanını karşılıksız olarak dağıtırdı. “verdiğimiz bizimdir” derdi.

 

Biz küçükken ablalarım evlenmiş ona yardım edecek kız çocuğu olmadığı için erkek çokukları en çok da ben yardım ederdim ona. Onun hayvanlarla diyaloğu hala gözüm önüne gelir. Onları tıpkı çocuklarını sever gibi sever, okşardı. Sütlerini sağarken güzel sözler söyler, inatçılık yapıp, tekme atanlara kızsa bile kötü söz söylemez, tatlılıkla yola getirirdi. Biz kızdığımız zaman o da bize kızardı. “onların dili yoktur, savunmasızdır onlar, günahtırlar, yazıktırlar derdi”

 

Annemle birlikte mahallenin dışındaki ziyaretlere ve yakın dağlardan çeşitli otlar toplamaya giderdik. O hiçbir şeyin sebepsiz yaratılmadığını anlatırdı bize. Otları özenle toplar, toplamadıklarına zarar vermemeye özen gösterirdi. Bir gün büyükçe bir yılan görmüş korkmuştuk hemen elimize taşları alıp yılanı öldürmek istemiştik, bize engel olmuş ve

 

Ahlat şivesi ile yılana dönüp “ilan biz sana zarar vermeyiz bizden korkma, sen de bize zarar verme git rızkın peşine” gibi laflarla yılanla konuşmuş ve yılan süzülüp gitmişti.

 

Bize de “balam o da Allah’ın yarattığı bir candır, onu öldürmek günahtır” demişti.

 

Adana’ya taşındığımızda ben ortaokul öğrencisiydim. Mithatpaşa mahallesinde bir portakal bahçesinde eski bir bağ evine yerleşmiştik. Meğer babam çeşitli sebeplerle iflas etmiş, çocuklarım burada kimseye muhtaç olmasın, Adana’da okuma imkanları daha iyi, okuyup adam olsunlar diye Adana’ya taşınmış. Biz yokluk ve yoksulluk nedir bilmezdik. Adana’ya ilk taşındığımız zamanlar annemin yüzü hiç gülmezdi, hem babam hem annem bize belli etmemek için yoğun bir çaba içine girmiş gece gündüz çalışıp yoksulluğu bize hissetmemeye çalışıyorlardı. Ama biz de çocuk değildik artık anlıyorduk herşeyi.

 

Onların haline üzüldüğümüzde annem  “Oğlum kimseye muhtaç olmamak, helal kazanmak için çalışmak da ibadettir” derdi. Varlıktan yokluğa düşmenin çok zor olduğunu annem de gözlemlemiştim. O yokluk zamanında bile kimseden bir şey kabul etmez, tam tersi elindekini paylaşırdı.

 

Biz hem okula gider hem annemin yönlendirmesi ile aile bütçesine katkı olsun diye çalışırdık. Annem bize yetiştirdiği portakal, marul, patlıcan, bamya gibi ürünleri satmayı öğretmişti. Sonra biz farklı ürünler de alıp satmaya başlamıştık. Annemin kontrolünde hem okula gider hem çalışırdık. “Helal kazanmak için çalışmak ibadettir” ve “alan el değil veren el olmak esastır” ilkemizdi bizim.

 

Bize erdemi, cesareti, cömertliği, vefayı en önemlisi de iyi bir kul olmayı öğreten o’dur.

 

Üniversiteyi kazanıp gittiğimde “oğlum yaban ellerde seni Allaha emanet ediyorum, sakın kimseye karışma, okulunu oku, vatana millete hayırlı bir insan olmaya çalış” gibi hep aklımda kalan, içime işleyen nasihatler vermişti. 

 

Öğretmen olarak ve çeşitli kurumlarda çeşitli makamlara atandığımda bana nasihati “oğlum doğru yoldan ayrılma, harama el uzatma, adaletli ol” olmuştu.

 

Ekonomik olarak durumumuz düzeldiği zamanlarda dahi, o israftan uzak durur, eline geçeni ihtiyaç sahiplerine dağıtırdı. Ölmeden kısa bir süre öncesine kadar patik örer, onları satar ve ihtiyaç sahiplerine vermemiz için bize verirdi. Emekli maaşını çekip kendisine getirdiğimde torunların harçlığını ve hayır için vereceğini verip gerisini “oğlum hacc için biriktiriyorum diyordu” anne sen hacca gittin zaten demiştim birinde “olsun bir daha gideceğim diyordu”.

 

Ölmeden birkaç gün önce gece yanında yatırıyordum, arada su istediğinde su veriyordum. Bir ara sesler duyup uyandığımda Hz. Peygambere övgüler dolu şiirler okuduğunu gördüm, biraz daha dinleyince mevlidi şerifi şiir olarak okuduğunu anladım.

 

11 çocuk doğurmuş, onlarca torunu olmuş, torunun torununu görmüştü. Hepsiyle ayrı ayrı ilgilenir, sorardı. Hasta olmasına rağmen, uçakla yolculuk yapmak istemediği için kara yoluyla İstanbul’dan çıkıp Adana’daki torunun düğününe gelmek için verdiği mücadeleyi hatırlıyorum. Hepimize rest çekmiş siz götürmezseniz tek başıma otogara gider atlayıp gelirim demişti.

 

Allah bizleri onlara layık evlatlar eylesin.

 

Biz ondan çok razıydık, Rabbim de razı olsun. 

 

Allah onu o çok sevdiği Hz. Peygambere komşu eylesin.