اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَيْهِ رَاجِعُون
Bir hafta önce Hakkın sonsuz rahmetine uğurladığımız Ramazan Keskin Hocaya Allah'tan rahmet, ailesine, arkadaşlarına ve dostlarına sabırlar diliyorum.
Bir hocamızın, arkadaşımızın, sevdiğimiz bir yakınımızın arkasından yazarken ya da konuşurken şu prensibi hiçbir zaman unutmamak gerekir:" Allah'a karşı hiç kimseyi tezkiye edemeyiz" Çünkü Rabbimiz:",,,, kendinizi temize çıkarmayın O, sakınanı en iyi bilendir" (Necm ;53/ 32) buyurmaktadır.
Ancak dostlarımız için Allah'ın rahmetinden ümidimiz, onlar hakkında hüsnü zannımız ve şahitliklerimiz vardır. Aynı şekilde " Ölülerinizi hayırla yad ediniz" ilkesinden hareketle Ramazan Hoca ile ilgili şahitliğimi; onunla karşılaşanlara ve gıyaben tanıyanlara arz etmek isterim:
Ramazan Keskin hocayı 70'li yılların başında ortaokul öğrencisiyken tanıdım. Bu yıllarda MTTB, Akıncılar ve İmam Hatip Lisesi Mezunları cemiyetinin etkinliklerinde önemli sorumluluklar üstlenen bir ağabeyimimiz, bir arkadaşımız, genç bir hocamızdı.
O yıllarda İmam hatiplik yapıyordu. 70'li yılların sonuna doğru öğretmenlik yapmaya başlamıştı ki, 1980 darbesinden sonra kamuda çalışmadı ya da çalıştırılmadı.
Darbenin ve baskısının sürdüğü yıllarda Hocamız düğünlerde, cenazelerde vesaire etkinliklerde halkı irşad etmeye ara vermeden devam etti.
80'li yıllarda Malatya'nın merkezinde Akpınar'da Malatya'nın esnafıyla birlikte kiraladıkları daha sonra satın aldıkları dükkanları birleştirerek bir Cuma Mescidinin oluşturulmasına öncülük etti.
Ramazan Hoca Mescitteki irşad ve tebliğ faaliyetleri ve Cuma Hutbeleri ile Malatya'da ve çevresinde gündem oluşturuyordu.
Mescid 28 Şubat cuntasının baskı ve tecavüzlerine karşı sivil direnişin merkezi, Hocamız da svil direnişin sembolü haline geldi.
Bu süreçte birkaç ay süren tutukluk halinden sonra cezaevinden salıverildi, ancak mescidin mihrabı ve minberi , Diyanetin atadığı İmam Hatip ile Hocaya kapatıldı.
Ama Hocamız halkımızın vicdanı ve sesi olarak her fırsatta ulaştığı herkesi uyarmaya çalıştı.Malatya Merkeze bağlı Ebuzerler köyünde bir mescidi inşa etti. Cuma namazlarını orada kılıyordu.
Geleneğin de kendisine verdiği her fırsatı İslamın lehine kullandı. O" De ki ; benim namazım, kurbanım ve ibadetlerim, hayatım ve ölümüm Alemlerin Rabbii Allah içindir. O'nun ortağı yoktur. Bununla emrolundum. Ben Müslümanların ilkiyim", Tevhid ilkesini hayatının merkezine koyan, hayatını bu prensiplerle anlamlandıran bir kardeşimizi.
Acabası olmayan, doğru bildiğini icraata koyan, elini taşın altına koyan bir hocamızdı.
Hocamızın birçok haline şahit olmakla beraber, son tahlilde onun hakkında ;" Rabbinin Yüce makamından çekilen nefsini hevaya düşmekten nehyeden" bir muttaki olduğuna kanaat getirdiğim için "me'vasının/ varacağı yerin cennet" olmasını, "iki cennetin va'd edildiği kimselerden" olmasını ümit ediyor ve dua ediyorum.
Vefatından önce İstanbul'da kalp yetmezliği şikayetiyle Mehmet Akif Ersoy hastanesinde yatarken yatarken ziyaret etmiştim.
İstanbul'dan ayrılmadan önce son görüşmemizde Haseki Hastanesinde olmuştu. Bu ziyaretimizde
Hocamızın yüzünde helalleşmenin mutluluğunu, arkadaşlarından ve dostlarından ayrılmanın duygusallığını izledim.
Sevgili Hocam!
Fikriatınla, gayretinle, hitabetinle bize emek verdin. Hakkımız varsa helal olsun. Yolculuğun hayırlı, menziline mübarek olsun.
