O mu? Kendisine süslendiği için kötü işini, güzel zanneden... (Fatır 8)

Geçenlerde evden çıktım, tam arabaya binecekken bir kadının yoldan geldiğini gördüm. Kadın elinde bir akıllı telefon, ikide bir duruyor, kendince gülümseyerek kendi fotoğrafını çekiyor. Sonra yola devam ediyor. Biraz sonra bir daha duruyor, elini havaya kaldırıyor, bir daha gülüyor ve bir fotoğraf daha çekiyor. Yani şimdiki dille söyleyecek olursak “selfi” yapıp duruyor.

“Bir kadın, ikide bir yolun ortasında durup, neden kendi fotoğrafını çeker ki?” diye kendi kendime epeyi düşündüm. Ama cevabını henüz bulamadım.

Geçenlerde bir arkadaş ile bir alışveriş merkezine gittik. Karnımızı doyurmak için bir lokantaya girip uygun bir masaya oturduk. Siparişlerimizi verdik, beklemeye başladık. Birkaç dakika sonra, yan tarafa bir aile geldi. Bir karı koca. İkisi kız, biri erkek, üç çocukları vardı. Erkek çocuğu muhtemelen ortaokul ikinci ya da üçüncü sınıfa gidiyor. Büyük kız, üniversiteli gibi duruyor, küçük kız ise henüz beş altı yaşlarında.

Aile yan tarafa oturur oturmaz, kadın hemen cep telefonunu çıkardı. Başladı kendi fotoğrafını çekmeye. Ara sıra kızını da omzundan tutup, kendine doğru çekiyor ve birlikte poz verip selfi yapıyorlar. Tabii gülücükler atmayı da ihmal etmiyorlardı.

Neyse, önümüze gelen servis tabaklarından yemeğimizi yemeye başladık. Kendi aramızda sohbet ederken yan taraftan “Bırak şunu!” diyen kızgın bir ses duydum. Kafayı çevirip baktığımda gördüm ki çocuk anasının elindeki telefonu çekiştiriyor.

Bu arada çocuğun babası ile göz göze geldik. Önce adam, sonra da ben hafif bir tebessümle birbirimize baktık. Anladım ki erkek çocuk, annesinin ve ablasının toplum içinde durmadan gülüşüp, selfi çekmelerinden rahatsız olmuş, onların bu hareketinden arlanmış, hicap duymuştu.

Oradan ayrıldıktan sonra, hem yolda yürüyen kadının, hem de lokantadaki kadınların neden böyle yaptıkları zihnimi kurcalayıp durdu. Onların neden böyle davrandıklarının psikolojik sebeplerini bulabilmiş değilim. Herhalde bunun için bir psikologdan  yardım almam lazım.

Ama çocuğun anasının ve ablasının kapalı bir mekanda toplum içinde bir çeşit cıvıklık sayılabilecek davranışlarına isyanının nedenini sanki biliyorum. Hatta onun isyanının daha çok babasının sessiz kalışına olduğunu da söyleyebilirim.

İnsan, bir takım fıtri özelliklere sahip olarak dünyaya gelir ve çevresi tarafından bozuluncaya kadar bu fıtri özellikleri ile hareket eder. Bunlardan biri de utanma duygusudur. Anlaşılan o ki, çocuk henüz fıtratı bozulmadığı için anasının ve ablasının davranışlarından utanıyor, buna mani olmayan babasına da öfkeleniyor. O yüzden sert bir tepki veriyor.

Keşke telefon ve bilgisayarlarda fabrika ayarlarına dönmenin mümkün olması gibi insanların da fıtratlarına -yani yaratılış özelliklerine- geri dönmelerini sağlamak mümkün olsaydı...