Siverek'teydim. Her şeyin olağan gideceği zannındaydım ve 6 Şubat Pazartesi günü için planlarım vardı.
6 katlı bir otelin 5. katında kalıyordum.
Saat 04.17 de sanki yatağın altından tekmeler vuruldu, uyandım. Depremdi. Yerin altında dehşet hareketler oluyor, bina sağa sola sallanıyordu. Üzerime sıvalar dökülmeye başladı. Konsolun üzerindeki ayna bir sağa bir sola doğru sallandı ve düştü.
Teorik olarak biliyordum, merdivenlere koşamazdım, binaların en zayıf yerleriydi. Herkes koştuğunda o ağırlığı taşıyamama riski vardı. 5. kattan aşağıya atlayamazdım. Binanın yıkılması ihtimaline karşı derhal bir yaşam üçgeni oluşturmalıydım.
Ama sallanma bitene kadar yataktan bile kalkamadım. Ölüm o kadar yakındı ki, şah damarımızdan daha yakın.
Sonra dışarı çıktım. Bir önceki gün çok güzel kar yağmıştı. Çok soğuktu, buz gibi bir hava vardı. Içeride devam eden artçılar ve binanın yıkılma tehlikesi, dışarıda buz gibi hava. Çaresizlik.. İnsanın bütün hücreleri ile Allah' a sığınması.
Her depremden sonra olduğu gib artçılar devam ediyor, hayat da yavaş yavaş normale dönüyor.
İş yerimde öğle namazı kılıyorum. Secdedeyim. Yine deprem ve yine müthiş bir sarsıntı.
Secdeden kalkmıyorum, bir insanın yer yüzünde yaratıcısına en yakın olduğu an diyorum, eğer ölecek isem secde halinde iken Allah'ın huzuruna çıkmak çok güzel bir durum diye düşünüyorum.
Böyle düşünmek huzur veriyor, sarsıntı bitene kadar secdede kalıyorum.
Bütün sebep- sonuç ilişkilerini alt üst eden, art arda iki büyük deprem oluyor. Çok geniş bir alanı böylesine kuvvetli bir şekilde Allah'tan başka hangi güç ve kudret sallayabilir?
Yüce Rabbimizin gösterdiği yolda gitme çabasının tıpkı deprem olurken secde anının verdiği iç huzurunu hep vereceği gerçeği aklıma geliyor.
Yıkılan binlerce bina, ölen veya yaralanan binlerce insan, bir şekilde etkilenen milyonlarca insan, hatta bütün bir ülke.
Keza, işin bir ucundan tutmaya çalışan kurumlar, kuruluşlar, görevliler, gönüllüler...
Yaşanan bu olağanüstü süreçte birkaç gözlem ve tespitim oldu: Bu ülkede herkes her konuda uzman, ama her konuyu başkaları üzerinden değerlendiriyor. Kendi yanlışı söz konusu olduğunda argümanlar birden değişiyor ve kendini haklı çıkaracak, devleti ya da başkalarını suçlayacak gerekçeler bulmakta çok mahir hale geliyor.
Toplumumuzda musibet gelene kadar "bişey olmaz" anlayışı devam ediyor.
Lâkin, musibet geldiğinde ise müthiş merhametli, hayırsever, diğerkâm.
Kalıplara uymayan bir toplumuz vesselam.
