Bütün semavi dinlerde, insanın yaratan katında üstünlük ölçüsü, sorumluluk bilincidir. Bu farkındalık, insana çok ama çok yakışan altın bir taçtır. Canlılar alemi, yaratılış amacına göre kendilerine yüklenmiş görevleri yerine getirirlerken yalnızca insan iradesiyle tercih durumunda bırakılmış, diğer yandan aklı selimi, vicdanı ve hakikat bilgisiyle de kendisine doğru yol gösterilmiştir.
İnsandaki her bir değer yoksunluğu, aslında sorumsuzluktur. Başkalarının hukukunu çiğneyerek hak yiyenler, müsriflik ederek saçıp savuranlar, hem gelir paylaşımında hem de sevgide şefkatte cimrilik edenler, iffetsizlik ederek eşlerine, dolayısıyla da çocuklarına ihanet edenler, iyileri ve merhametlileri suistimal edenler, fedakarlığa vefasızlık ve minnetsizlikle karşılık veren nankörler, affetmez kindarlar ,kalp kıran yargıcı ayrımcılar, şiddeti davranış haline getirmiş acizler, kıskanan ve hased edenlerin getirdiği haberi araştırmadan masumlara zulmeden basiretsizler, insanları hastalığa toplumu ifsada sürükleyen, itibar celladı dedikoducular sebep oldukları acılar ve yaptıkları tahribatlarla sorumsuzdurlar.
Orijinal hakikat bilgisi, insana doğasına psikolojisine ve cinsiyetine uygun olarak sorumluluk öğreten yegane güçtür. İnsanların davranışları inançlarından sudur edeceği için en öncelikli sorumluluk, inancını sağlam kaynaklardan delile dayalı olarak ve insan fıtratına vurarak öğrenmesi, evrensel hakikat bilgisi rehberliğinde sorumluluk ve davranış geliştirmesidir. Buradan, yaradanla ruhsal huzur, kullarla olan ilişkisinde de cinsiyetine, yaşına, konumuna, mizacına göre tutumuna yansır ve çocukluk, gençlik erişkinlik, yaşlılık evrelerinde bu değerler bütününe göre hareket etmesini sağlar.
Sorumluluk bilinci aileden başlamak üzere bütün ilişkilerde sevgi, saygı ve güven duygusunu inşa eder. Şiddete ve suça teşviki azaltır. Kalp huzuru ve rahat bir vicdan sağlar. Sorumsuz insan, saygı ve sevgiyi hak etmez, antipatiktir. Hiç kimse onunla muhatap almaktan hoşlanmaz. Bu haliyle de yalnızlığa mahkumdur. Üzerine almadığı sorumlulukları üstüne vazife olmayan başka insanlara yük olur. Görevlerine kayıtsız kaldığı gibi, muhataplarından da beklentiyi oldukça yüksek tutar. Sorumluluk sahiplerini suistimal eder. Peki insanı bu değerden yoksun bırakan başlıca amiller nelerdir?
İnsanın, yaratanı ve kullarıyla ilişkisini düzenleyecek hakikat ve değerler eğitiminden mahrum bırakılması bunun öncelenmemesidir. Bu minval üzere küçük yaştan itibaren insanın doğasına, cinsiyetine, psikolojisine, çocukluk, gençlik erişkinlik ,evrelerine uygun görev ve sorumluluk verilmemesi, erkek çocuklarını üstün tutarak egolarını şişirmek, çocuğun otoriter, sert, sabırsız ,kadınların, çocukların duygu, fizik ve ruh farkının tehdit gibi algılanması, onları dinlemek sağaltmak yerine orantısız şiddet göstermek, çocuğu ile kavga eden aklına geleni yaptırmaya çalışan, yönetemediği bütün ilişikilerindeki acziyeti eşini ve çocuklarını kırıp dökerek çıkaran, tek ebeveynli gibi davranan bir eş figürü ,eşi ile dayanışıp sinerji oluşturamaz, dolayısıyla çocukların sorumluluk eğitiminin zorlaşması, sorumluluk bilinci olmayan ebeveynin sorumlu çocuk yetiştirememesi, aile, ebeveyn eğitiminin önemsenmemesi gibi nedenleri de sayabiliriz.
Sorumsuz insanların evlenmesi, ekini ve nesli bozar, mağdur üretir. Sivil toplum, sorumsuz insanların dramatik hikayeleriyle doludur. Sekiz kız çocuğundan sonra dünyaya gelen bir zat, sırf oğlan olduğu için egosu aşırı beslenerek sorumsuzlaştırlımış, gösterdiği şiddet ve obsesif bozukluklarla beş kadın on beş çocuğu telef edecek şekilde, boşanmayla sonuçlanan evlilikler yapmış yakınlarına ve çevresine dehşet bir sorumsuzluk örneği göstermiştir. Eşleri, çocuklarla birlikte kaçıp canlarını kurtarmışlar fakat ne yazık ki bu kişiye, ne yakınları ne çevresi ne toplum ne de devlet en ufak bir ikaz, yaptırım ve terapi yaptırımı gösterememiştir. Sivil toplum her bir değer yoksununun yaptığının ,yanına kâr topluma zarar kalacağı bir yer olmamalı diye düşünüyorum.
