bu 'mahalleye' ‘köpekler’ ve ‘mülteci düşmanı’ giremez!

yaşadığımız zamanlarda ülkenin en öncelikli acil sorunu 
sokak köpekleri ve mülteci düşmanlığıdır.
toplum olarak sokaklara köpekler nedeniyle çıkamaz olduk.
bir de mülteciler var 
şehirlerde “köpekleşenler” nedeniyle aynı tedirginliği yaşıyorlar...

“vatandaşlık” kavramından hiç haz etmem. 
son yüzyılın ulus devlet dayatmasının doğal bir sonucu olarak
devletin sınırları içindeki insanlara numara verdiği ve 
kelle sayısını tuttuğunun adıdır. 
o ara kimlik dayatır ve sizi diğer insanlık aleminden ayrıştırır. 
işin ilginç yanı 
dindar kesimin de bundan bir şikayeti olmaması.
Ümmet olmakla vatandaşlık arasında o derin uçurum anlaşılmaz olunca.
ah ki ah! 

millet kavramı 
her kavimden insanın rengine, diline, kabilesine bakmazsın 
müslüman topluluğa verilen addır. 
“ibrahim milletinden” olduğumuz için onur duyarken 
kutsal ulus devlet! milliyetçiliği körükleyince 
millet olmayı ulusçuluk yapmak zannettik.
Ümmet bilinci devlet vatandaşlığına mağlup olmuştur. 
mağlup olan dost inanın esasında insanlığımızdır… 

ezbere bildiğimiz ‘kafa kağıdı numarası’ var ya!
kendi haklarımızı koruma altına alması bize yetti...
yetti… ne yazık ki valla yetti. 
vatandaşlık numarası insanının haklarını belirleyince 
insanlığımız vatandaşlık haklarına evrildi...
en temel haklar dahi ayaklar altına alınır hale geldi. 
peki dost kapına sınırını aşıp gelmek zorunda kalmış insan evlatları 
vatandaş değilse, numarası yoksa ezberleyecek 
onun insan olmasının bizim için kıymeti nedir? 
derdim burayı konuşmak. 

siz yaban elde yabancı olmak nasıl bir duygudur bilir misiniz?
kalabalıklar içinde 
yabancıyı yerli olandan ayırt edecek şey 
güvercin hayvanına bakarsanız anlarsınız...

şehrin meydanlarında güvercinlerin atılan yemleri yerken  
tedirginliği neyse 
yabancının durumu ona benzerdir.
sahi, kenardan bi seyretmenizi isterim güvercinleri.
meydanlarda 
çocukların koşuşturmalarına, ayak sesine dahi tepki veren, zıplayan işte 
her an bir şeyler olacak gibi ürkek ve tedirgin yürüyüşleri, 
duruşları, yemi gagalamaları, ne bileyim işte o titrek hallerini bahsediyorum...

uzak diyarlardan ülkeye sığınan yabancı adamları 
güvercin ürkekliğine mahkûm etmişsek eğer 
vah bize!

suriyeli mülteci simasına düşen korku ve hayret içinde söyleniyordu; 
“seçimde pazar günü eve hapsettik kendimizi 
çocukları sokağa salmadık,
işe gitmedik. dükkanlarımızı açmadık... öyle korkmuştuk ki
ümit özdağ’ın hükümete ortak olduğu
içişleri bakanlığı ve mitin o kişiye verilecek sözü bile öyle tedirgin etti ki bizleri,
sanki seçim sonrası kamyonlara toplanıp sınır dışı edilecek 
travmasını yaşadık!’’ diyordu. 

suriyeli çocuklu kadınların halk otobüsünden ağır hakaretler eşliğinde indirilmesi 
oh olmuş cümlelerinin duyulduğu bir öfke seli 
mültecileri güvercin ürkekliğine mahkum ediyor.
sahi ne oldu bize?
kadim anadolu misafirperverliği ve mazlum halklarla olan dayanışmasına ne oldu?

gezmeye gelen ve en çok para bırakan arap turiste bile 
tahammül edemeyen bir düşmanlık var ortalık yerde…

faşistliği körükleyen zihniyet 
güvercinlerin ürkekliğini çoğaltmadan 
daha da kötü olaylar yaşanmadan diyorum
siyasi irade vakit geçmeden müdahale ederek gerekli önlemleri almalı
ve
28 şubat'ta güvercin ürkekliğini yaşamış 
bu duyguyu çok iyi bilen müslüman kamuoyunun ses vermesi elzemdir...

şimdi hrant dink'i tam da anma zamanı işte: 

“evet kendimi bir güvercinin ruh tedirginliği içinde görebilirim, 
ama biliyorum ki bu ülkede insanlar güvercinlere dokunmaz.
güvercinler kentin ta içlerinde, 
insan kalabalıklarında dahi yaşamlarını sürdürürler.
evet biraz ürkekçe ama bir o kadar da özgürce.’’
hrant dink
ah!

öldürülmeden önceki son yazısından alıntı…