Nurullah ağabey, seni iyi bilirdik-Hanefi Sinan

Nurullah ağabey, seni iyi bilirdik;

Hayat, önüne geçilemez  bir hızla akıp gidiyor, dur desen durmaz, bekle desen beklemez. 25 yıl “ çeyrek asır” dün gibi geldi geçti.  1994, on yıllık bir ayrılıktan sonra, Ankara’ya zorunlu tayin aldırıp, eski tabirle belediyeci olduk. Kurum içersinde memur kadrolarında İslam, mazlum, direniş, vs terimlerinin yabancı olduğu bir ortamda arayış içersinde iken,  belediye iştiraklerinde ki iyiye ,güzele ,faydalıya doğru hareketlilik dikkatimizi çekti. Belediye camiasına, geçmişin baskın tekrarlarını dizginleyen, yeni hareketlilik ve heyecan, belirgin bir denge getirdi. Bu heyecan içerisinde tanıştık Nurullah abi ile 1995 baharında. Aksiyon varsa tanışma kısa sürer, çalışma zamanı deyip, mesai haricinde, yardım ve farkındalık  faaliyetlerine devam ederken, Nurullah ağabey, ekibi kendi evlerimizde dönüşümlü olarak  tefsir halkasına davet etti.

Gelen kardeşlerin beslendikleri kaynaklar farlı idi, ancak “Nurullah hoca” bağlantıları o kadar maharetli yapardı ki aramızdaki bağlar güçlenir, kopmaz idi. Bu çalışmamız uzun sürdüğü için, ne kadar sürdüğünü hatırlamıyorum, ancak daha sonra farklı okuma programları, güncele dair analizler, insan hakları gibi oturumlara yerini bıraktı. Evlerde başlayan, Mazlumder ve İHH ofislerinde devam eden, nihayetinde İdris abinin şark köşesinde son bulan, çeyrek asırlık bir tedrisat yürüyüşü. “İbadetin en güzeli az da olsa devamlı olanı” düsturu ile bir hadis’i Şerifin hayat bulmasına ön ayak oldu, ALLAH cc ebeden razı olsun.

Saruhan ailesi ile de bir bağ kurulmuştu, derinden ve hissettirmeden. Bir gün evine davet edip, Bayram amca (babası) ile tanıştırdı bizi, özel ve güzel bir Müslüman, karşısında erirsiniz. Belli ki Nurullah ağabeyin ilk beslenme kaynağı sağlam. Bize arkadaşı gibi hitap ederdi. Bir gün telefon çaldı,  Nurullah ağabeyin güven hastanesinde kalp ile ilgili operasyon olacağını ifade edince, hastaneye gittim. Bana dedi ki “Gardaş, Nurullah’ın  canı sıkkın ona bir şeyler söyle”, içimden dedim “ben şimdi ne deyim” hani nasihat aldığımıza nasihat mı edeyim, içeriye girdim bir, iki kelam, baktım rahat gözüküyor, anladım ki Rabbi ona nasihat etmiş. Bayram amca beni ne zaman görse, Allah senden razı olsun der, bir türlü benim dahlim olmadığını anlatamadım.

Nurullah ağabey 10 yıldan fazla, artarak devam eden rahatsızlıkları karşısında, KUR’AN ın ve  Allah Resulünün “O sabredenlere müjdeler olsun” nasihatini ölçü aldı ve inşaAllah kazananlardan oldu.  

Uzun yıllar insani yardım alanında da ALLAH’ın lütfü ile bulunmamızdan ötürü, Nurullah ağabey maddi manevi destek olmak için yoğun gayret sarf ederdi. Uluslararası öğrenci derneğini yeni kurduk, yeni bina tuttuk, tadilata başladık, para bitti. Sağa sola derken, “Nurullah gardaş tıkandık!” dedik, “hele bir Müslüman var, bir söyleyim” dedi.

Yönlendirdiği yerde bize, gelecek tarihli bir sürü senet verdiler, “müteahite söyle sorun çıkarsa parayı benden alacaksınız” dedi, cansuyu oldu ve vefatına değin Asma Köprüye aidat ödemeye devam etti. Pandemi döneminde aradı, “Gardaş bizim berber uzun zamandır kapalı, sana para ve berberin iban numarasını göndereyim kurumsal hesaptan yolla, benden bilmesin” dedi, daha yüzlercesi. “…..artık sizden kim iman edip, infak ederse onlara büyük bir ecir vardır” hadid 7, ayeti kerimesine mazhar olur inşaAllah. Söylenecek söz, yazılacak kelam çok.

Musallanın başında, “Nasıl bilirdiniz” diye sordular,

Eylemde idi, protestoda idi, taziyede, hastanede idi, Namazda, tebliğ ve davette idi, insan hakları salonlarında, kulislerinde, görüşmelerinde idi, mazlumun yanında, zalimin karşısında idi,

Hasılı, İYİ BİLİRDİK….

Hanefi SİNAN