İsmail Heniye Şehid Edildi | Ali Kaçar

“Allah yolunda öldürülenlere 'ölüler' demeyin; hayır onlar diridirler. Fakat siz bunun şuurunda değilsiniz” (Bakara, 2/154).

Allah’tan geldik, Allah’a döneceğiz; bu, mutlak ve değişmez ilahi bir hakikattir. Allah’ın yazdığından başkasının başımıza gelmeyeceği de bir başka değişmez hakikattir.

İslam’ın hükümlerinin yeryüzünde egemen kılınması, biz Müslümanlara Allah tarafından verilmiş bir görevdir. Bu görevi yerine getirmek için mücadele etmek, bu yolda şehid düşmek kadar önemlidir. Çünkü Rabbimiz tarafından yeryüzünün imar edilmesi, ilahi adaletin yeryüzünde hâkim kılınması, fitnenin yeryüzünden yok edilmesi ve dinin bütünüyle Allah’a ait olması görevi, asla ertelenmeyecek önemli ve kutsal bir görevdir. Zaten yaratılış amacımız olan kulluğun/ibadetin de anlamı budur.

Filistin toprakları, aslında bütünüyle Ortadoğu, halkı Müslüman olan ülkeler, insanlık dışı toplu katliamlara ve siyasi suikastlara 1948’den beri defalarca uğramıştır. Çok gerilere gitmeye gerek yok, 30 Temmuz akşamı Beyrut’ta gerçekleştirilen saldırı ve katliamın henüz dökülen kanları bile kurumadan insanlık dışı yeni bir katliam, İran’ın başkenti Tahran’da gerçekleştirilmiştir. Hamas lideri İsmail Heniye, üstelik Siyonist güçlerle savaş halinde olduğu iddia edilen belki de tek ülke İran’da katledilmiştir.

Ne yazık ki İran, birçok önemli komutanı, bilim adamı ve hatta C. Başkanı Reisi’nin bile katledildiği ama ciddi hiçbir adımın atılmadığı bir ülkedir. Sadece “Pişman edeceğiz, ağır bir yenilgiyle karşı karşıya bırakacağız” türü açıklamalarla halka umut vermenin dışında hiçbir şey yapılmamıştır. Nitekim yeni Cumhurbaşkanı Mesud Pezeşkiyan da "İran İslam Cumhuriyeti; toprak bütünlüğünü ve şerefini savunacak, terörist işgalcileri korkakça eylemlerinden dolayı pişman edecektir" açıklamasını yapmıştır. Bu tür tehditler; Ocak 2020’de Kasım Süleymani, Aralık 2023’te Devrim Muhafızları Ordusu Komutanı Razi Musevi, Nisan 2024’te Şam Büyükelçiliğinde üst düzey iki generalin vb. katliamı ve suikastlar esnasında ve sonrasında çokça duyduğumuz ama gereği yerine getirilmeyen açıklamalar olarak tozlu raflardaki yerini almıştır.

Aynı şekilde Mayıs 2024’te helikopter kazasında ölen -aslında öldürülen- C. Başkanı İbrahim Reisi ve Dışişleri Bakanı Hüseyin Emir Abdullahiyan’ın sonrasında da aynı tür cümleler kurulmuştu. Kaza nasıl oldu, arkasında kim/ler var unutuldu, daha doğrusu unutturuldu!

Dolayısıyla geçmişten beri işlenen her katliamdan sonra “bu sondur, iki devletli çözüm, ateşkes, barış” çokça gündeme getirilmiştir. Ama 1948’den beri katliamlar, suikastlar bitmediği gibi ateşkes, barış teraneleri de gündemden düşmüş değildir. Oysa Siyonist İsrail, asla barış istemez; çünkü barış, Siyonist terör devletinin sonunu getirir.

Beyrut ve özellikle de İsmail Heniye katliamından işbirlikçi hain Arap ülke yöneticileri; kral Abdullah’tan Sisi’ye; M. b. Selman’dan M. b. Zayid Nehyan’a kadar hepsi sorumludur ve elleri kanlıdır. Siyonist katiller ve küresel küfür güçler ne kadar sorumlu ise onlar da o kadar sorumludurlar.

Ayrıca öldürülen komutanlarının, siyasi liderlerinin sonrasında her defasında “vuracağız, kıracağız, pişman edeceğiz” diyen ama hiçbir şey yapmayan İran da Hizbullah da sorumludur.

Şimdi ise tedbirlerin en çok alındığı var sayılan bir tören için Tahran’da bulunduğu bir esnada, İsmail Heniye katledilmiştir. Üstelik tören binasına çok yakın -iddialara göre 130 metre uzaklıktaki- bir binada katledilmiştir İsmail Heniye!

1 Nisan tarihinde Şam’daki saldırıdan sonra 2 Nisan günü Hamaney, “Gerekli karşılığı vereceğiz. Onları cezalandıracağız" demişti. İran’ın 13 Nisan’da, adresi belli danışıklı döğüş dedikleri tarzda Siyonistlere karşılık verme şekli eleştirildiğinde de Hamaney dâhil İranlı yetkililer, “Bu iş, şu an sonuçlandı sayılır. Eğer İsrail bir hata daha yaparsa İran'ın karşılığı daha ağır olacaktır. ABD, bundan uzak durmalı" demişti.

Şimdiye kadar bu sözlerin gereği yapılmadı. Ama hiç olmazsa bu katliamdan dolayı İran’dan, İran’ın dini lideri Hamaney’den, Siyonist düşmana hak ettiği “ağır bir karşılık” verilmesi bekleniyor. Hamaney, bu son olayla ilgili olarak “İsmail Heniye, ülkemizde katledildi, intikamını almak da bize düşer” açıklamasını yapmıştır. Bu tür açıklamaları çok dinledik! İran’dan istenilen ve beklenilen, Siyonist katillere ister kendisi ister vekilleri kanalıyla ciddi, acıtıcı ve kritik hedeflere yönelik bir karşılık vermesidir.

Eğer böyle bir karşılık vermezse İran ve vekilleri, bölgede yüzüne bakacağı ve elini sıkacağı kendi mensupları da dâhil hiç kimse bulamayacaktır. Ve bu, alınlarına sürülmüş kara bir leke olarak kalacaktır.

Ancak kendi başkentlerinde Hamas liderini koruyamayanlar, Siyonist İsrail’e ve destekçilerine karşı hiçbir şey yapamayacaklardır. Ama bilinmelidir ki korkunun ecele faydası yoktur. Siyonist katiller boş durmayacak, yeni yeni suikastlar ve katliamlar için planlar yapacaklardır. Siyonistlerin bu planları, sadece Filistinlilere ya da Araplara yönelik olmayacaktır. Adım adım herkese ve her ülkeye dokunacaklar ve o zaman da iş işten geçmiş olacaktır.

Ayrıca İran, şimdi ve hemen gerekli adımları atmaz ve Siyonist İsrail’e kendisi ya da vekilleri kanalıyla hak ettiği bir karşılık vermezse bu durum, kendi sonunun başlangıcı olacaktır.

Aynı şekilde Nasrallah’ın, sadece sözde kalan ve ciddi hiçbir yanı olmayan “Biz zaten Siyonistlerle savaş halindeyiz” demesinin bir anlamı yoktur. Merkezlerinde, Hamas’ın liderlerinden Salih Aruri katledildiğinde benzer konuşmalarla geçiştirildi ve unutturuldu. Peki, ya 30 Temmuz akşamı Genelkurmay Başkanı Hizbullah’ın ikinci adamı konumunda olan Fuad Şükrü’ye yönelik saldırıyı nasıl unutturacaklar? Eğer unuturlar ya da unutturmaya çalışırlarsa bilinsin ki Hizbullah’ın kendisi de unutulacaktır!

Bu katliamlardan; ticaretiyle, limanlarından gönderilen petrol tankerleriyle, devam eden diplomatik ilişkileriyle, Siyonist İsrail’e istihbarat sağlayan Kürecik’e rağmen sadece tehditler savuran, “Karabağ’a, Libya’ya nasıl girdikse oraya gireriz” diyen Türkiye sorumlu değil mi? Karabağ’a, Libya’ya ya da Siyonist İsrail’e girme tehdidini savurmadan önce limanlarını kapatması, siyasi, iktisadi ve askeri ikili bütün ilişkileri kesmesi, Kürecik’in kapılarına kilit vurması gerekmiyor mu? Bunları yapmayan Türkiye’nin Karabağ’ı ya da Libya’yı örnek vermesi, daha önce olduğu gibi sadece lafta kalacaktır. Ama sorumluluktan asla kurtulamayacaktır!

Evet, şehidler ölmez!

Şehidlik, Rabbimiz nezdinde büyük bir makamdır, elbette bunlar doğrudur ve Rabbimizin emirleridir. Ama şehidlerin şehid ediliş amaçlarının gerçekleştirilmesi, geri kalanlara bir yük, bir mükellefiyet olarak miras kalmaktadır. Bunun gereğini, halen yaşayanlar yerine getirmek zorundadırlar.

Dolayısıyla yapılması gereken iki şey var: biri susmak ve teslim olmak; diğeri ise topyekûn mücadele etmek!

Susmak ve teslim olmak; bırakın bir Müslüman’a, aklı başında olan vicdan sahibi hiçbir insana yakışmaz.

O halde yapılması gereken, her hâlükârda ve her vesileyle mücadele etmektir. Vicdan sahibi ama özellikle de Müslümanların yaşadıkları her ülke, Siyonistlere ve destekçisi ülkelere dar edilmelidir! Şu ana kadar yapılan hiçbir eylem Siyonistlere geri adım attır(a)mamıştır. Bu, düşünülmeli ve “Yeni neler yapılabilir?” üzerinde kafa yorulmalıdır. Dolayısıyla sadece eylemlerle yetinilmemelidir! Kendimizi kandırmayalım, karşımızda insanlıkla, insani değerlerle hiçbir şekilde ilgisi olmayan Siyonist katiller ve Gazze’de işlenen bunca katliama rağmen meclislerinde alkışlayan katiller güruhu bulunmaktadır. İnsanlıktan nasibi olmayan bu katiller güruhuna; sözün, lafın hiçbir anlamı yoktur. Siyonistlerin ve küresel emperyal güçlerin anladığı tek şey, güçtür. Güç kullanılmadan bu katiller güruhuna geri adım attırmak mümkün değildir.

Evet, şehidler ölmez!

            Biz, inanıyor ve ümid ediyoruz ki İsmail Heniye, şehiddir. Rabbimizin, onu, şehidler kervanına katmasını ümid ve temenni ediyoruz.

            Bizlere düşen ise bu şehidin ve diğer şehidlerimizin dökülen kanlarıyla; bu katiller güruhuna, işbirlikçi hain bölge ülke yöneticilerine gerekli dersi vermektir.

            Biliyor ve inanıyoruz ki, “Allah'ın bizim için yazdıkları dışında, bize kesinlikle hiçbir şey isabet etmeyecektir” (Tevbe, 9/51).