yenildik, yenilmişlik işte bilirsiniz 
çok acayip bir duygu. o ara hissettiğiniz çaresizlik daha da kötüdür.
hayır dost, spor müsabakasındaki yenilgiden bahsetmiyorum, ne münasebet!

müslümanların topraklarının işgalinden, 
kadın yaşlı çocukların hunharca katledilmesinden, 
zulüm düzenlerinin kendi uyduruk tanrılarına saygı göstermeleri için inananlara 
sayısız eziyet ve baskıya zorlamalarından 

zorla nesillerimizin Allah’sız bir hayatı kurması için elimizden alınıp eğitilmesinden 

dindarlığın tehlikeli görünmesi nedeniyle 
kamudan hatta sokaktan bile görüntüsünün yok edilmesi gereken bir şey olduğundan 

ekonomik bir gücü varsa müslümanın o ara baskı, dayatma, oyun, hile ile elinden 
varlığının alınmasından 

zulmedenlerin güçleri nedeniyle ne yapacağını bilemez bir halde kalmaktan bahsediyorum 

firavun ve benzerleri yüzyıllar içinde benzer sayısız zulümler yaptılar.
dost, kadınlarımızın bebeleri elinden alındı ve boğazlandı işte.
bilirsiniz, musa'nın hikayesini…

böylesi durumda ne yapmalı? sorusu bence en önemli kısmı. 
ne yapmalı? evet ne yapmalı da 
müslümanca özgür bir dünya inşaa edelim derseniz eğer:

valla zor soru! 
aklıma gelen, firavunun zulmü altında inim inim inleyen israiloğullarına  
Allah'ın musa'ya olan öğüdünü söylesem;
85/ onlar da şöyle dediler: "biz yalnız Allah'a tevekkül ettik. ey Rabbimiz, bizi zalimler topluluğunun baskı ve şiddetine maruz bırakma!"
86/ bizi rahmetinle o kâfirler topluluğundan kurtar. dediler.
dualarına karşılık verilen cevap;
87/ mûsâ'ya ve kardeşine, "kavminiz için mısır'da (sığınak olarak) evler hazırlayın ve evlerinizi namaz kılınacak yerler yapın. namazı dosdoğru kılın. mü'minleri müjdele" diye vahyettik.(yunus) 
müslümanlar için her zaman evlerimizin çok özel olduğu malumunuzdur 
bizim kuşakların evlerinde haftanın her günü ders halkaları oluşturulurdu,
teklifsiz gelip gittiğimiz, her an yemeklerin yapıldığı ikram edildiği, 
adeta sığındığımız kalelerimizdi... 
dostlarla, çocuklarımızı birlikte büyüttük. 
evin kirlenecek, batacak, kırılacak, yorgunluk olacak neyi varsa aldırmaksızın 
evlerimizin kapıları sonuna kadar açıktı.
öyle bereketli bir yaşam tarzıydı ki, gece yarılarını aşan ve muhabbetin dibe vurduğu
en derin konuların tartışıldığı, konuşulduğu
o ara bebelerin sesi ve oyunlarının bu durumu bölemediği 
uyuyup kalan çocukların evde misafir edildiği zamanlardan geçtik.

dost eve misafir almak, hem de yemekli almak 
hem de oturacak yer bile kalmayacak kadar dolup boşaldığı zamanlarda 
bu durumu sağlayan erkeklerin heriflliği falan değildir.
şairin ifadesiyle “bir liman gibi korunaklı olan ve evini bekleyen kadınlarımız vardı”
bir o kadar da geniş gönüllerinin olmasıydı.

dostlukları pekiştiren, bizi müslümana yaklaştıran, bizi ayakta tutan şey
evlerimizin her an dostlarına açık olmasaydı. 

diyeceğim o ki;
“firavun zulmü anaların rahminde olana bile uzansa”
müslümanın evi insan eğitiminin okulu,
bir namazgah yeri,
çok daha özel bazı evlerin imanın inşaa edildiği yerler olmasıdır.

ben eve misafir almanın ve yatırmanın ve yemek yedirmenin çok özel, çok farklı 
tam izah edemesem de çok hayırlı sonuçlarının olduğuna inanıyorum. 
çünkü kitabın ve peygamberin işareti bu yönde. 
bereket diye bir şey var müslümanın hayatında ama ölçecek terazi yok. 

ökkeş’in yüzüne acı bir tebessüm düştü ve 
“kaç akşam geçti ne gelen var kapımıza ne de kaşık sallayan var çorbamıza 
farkında mısınız müslümanlar?” dedi sonra  
“sahi evlerimizin sessizliği sizi korkutmuyor veya endişe ettirmiyor mu?”
diye söylendi ve sustu...

paylaşmaya değer gördüğünüz yazılarımın dilediği kısmı dahil dostlarınıza ikrama açıktır.
bir gönle daha temas etmek iyidir. valla!