O İnkılapçı Bir Dervişti!...

İnsanız, ölüme iman etsek de, “Allah’a aidiz, Allah’a döneceğiz” desek de en yakınımızda sevdiğimiz insanların ölümüne bir türlü alışamıyoruz.

Nurullah ölümüne alışılamayacak dostlarımdandı. Vefatından 2 ay önce konuşmuştuk. Yurtdışında olduğum için eskisi gibi sık sık yüz yüze gelip hasbihal edemiyorduk. Pandemi de tatilde görüşmemize engel oldu. Aslında geldiğimi bile haber vermedim. Ola ki bir araya gelir hassas bünyesine zararım olur diye… Eminim Türkiye’de olduğumu bilse hiç aldırmaz görüşelim derdi. Nitekim telefonda sitem etti:

“Hocam şöyle iki metre öteden karşı karşıya gelir sohbet ederdik” dedi.

Ben de nereden bilirim Rahmana kavuşacağını,

“tekrar geleceğim inşallah” o zaman görüşüz demiştim,

olmadı.

Ankara’ya 1997’lerde geldiğimde her müslümanın yaptığı gibi fikri fikrime uygun, İslami mücadelesine destek verebileceğim, destek alabileceğim Müslümanlar aradım. Yılmaz Ensaroğlu dahil bir grup müslümanın "Kim olursa olsun, zalime karşı mazlumdan yana" ilkesiyle kurduğu, adalet aramanın çölde su aramaya dönüştüğü yıllarda kurulan, Mazlumder’e ulaştım.

İşte nice güzel dostla burada tanıştığım gibi Nurullah dostumla da yolum burada kesişti. Kısa süre içinde yüreğimiz birbirine ısındı, çocuklarımız, eşlerimiz kardeş oldular. Bize yalnızlığı unutturdular.

O bizim içimizde nadide yetişmiş inkılapçı bir dervişti. En büyük özelliği her kesimden insana hakkı söyler ama dilden değil yürekten geldiği için fikrini kabul etmeseler de Nurullah’ın dostluğunu terk etmezlerdi. Rasulullah’ın ahlakı ile ahlaklanmak bu olsa gerek…

Ne kadar ihtiyacımız olan bir özellik değil mi? Müslümanların birbirini Allah (!) adına kırıp döktüğü bir demde böyle bir dervişe ne çok ihtiyacımız var. Cömertliği, misafirperverliği, aile efradına düşkünlüğü ve pırıl pırıl yetiştirip İslam toplumuna kazandırdığı çocuklarıyla bir sürü güzelliği olan bir dosttu. Ama beni en çok bu yönü etkilemişti.

Evi evime çoğunlukla uzak oldu ama gönlümüz hep yakındı. Yollar uzak olsa da muhabbet, sevgi uzakları yakın edermiş. Bazen her hafta ailece görüşürdük. Aslında Müslümanların dost edinirken yalnızca entelektüel değil hayat içinde arkadaş olması önemliymiş. O’nun için Nurullah’ı kaybedince ailemden öz kardeşimi kaybetmiş gibi üzüldüm.

Seni bu halinle hatırlayacağım güzel insan, umduğuna kavuştuğunu, korktuğundan beri olduğunu umuyorum…

Allah’tan emin olan Allah’a emanet olsun. Selam ve dua ile…