Kıyameti Kopmuş Zamanlar

Kıyameti Kopmuş Zamanlar

Söyle ey kalbim!

Kimin izleri görünecek ruhumda bedenimde

Dünyanın orta yerinde bitimsiz uğultular altında

Ruhum karanlıkları emer bedenim çokluk içinde ıssızlıkları

Ne anlatırlar zamanın derin ve silinmez hafızasına nakşolan sayısız parçasında bedenlerin

Çokluktan tekliğe kimdir şahidimiz!

Söyle ey kalbim!

Çürüdün mü

Utancın masum izleri silinmiş mi yüzümden gözlerimden

Beni her gün her gece

Cebimdeki iyilik tohumlarını saçıp savurmaya iten dürtüler neyi nesi

Susuzluk boşluk arzu ve bir garip arayış tedirginliği  bağrımda sızı

Söyle kalbim!

Kirlenmiş mi gözlerim

Kabarıp duran bir günah karası kaplamış mı   gözlerimi

Hangi su temizler hangi ışınlar çiziklerini sağaltır

Aralarında dururken gözlerimle bakışlarımın

Ne kelimelere hayat verecek takatim ne  gözlerimi koruyacak azmim

Söyle kalbim!

Titriyor ve ağlıyorken alnım yerde

Kaç kez gözlerimin feryadı dolduruyor kulaklarımı

Ne söyleyebilirim omuzlarımdaki misafirlere

Nasıl bakarım kayıtsız ve arsız göklere

Yeryüzünü ısıtana, gecenin karanlığını gümüşsü aydınlığa boğana

Söyle kalbim!

Esir mi düştün dürtülere çaresiz mi kaldın

Unuttun mu her nimetin bedeli olduğunu

Zayıflığını kime arz ediyorsun beynin Tsunami

Nasıl katlanırım Şeytan’ın sinsi gülüşlerine

Damarlarımda tepinmesine süvarilerin nerede

Ey Kalbim!

Atılmış pamuklar gibi üzerine gelse dağlar 

Dürülse dünya defteri  

Yaklaşsa “Kıyamet”  saati

Hayatın nabzı elinde olsun

Tanrıyla sorunun yoksa parlasın gözlerin kırk neşeyle

Yaşa ve yücelt!  Kula kulluktan kurtul!

Şeytanın gölgesinde bir zillet hayatına sırtını dön!

Altın tabaklarda yemek yiyen köleler olmaya razı olma

Yüce Yaratıcı’ya yürü!

Özgürlüğün tadını kokusunu anlat bize

İşte o gün ne Amerika ne Çin kalır

29.12.2021, Kardelen/Ankara

Mehmet Yavuz AY