En büyük keşif insanın kendini keşfetmesidir…

Tüm gizemlilikleri, güzellikleri, güçlülükleri ile insanoÄŸlu anlaşılmayı bekliyor… Mahlûkatın en eÅŸrefi, en erkemi, en ahseni, en efdali kuÅŸkusuz insandır… Böyle olmakla beraber cehl, zulüm, cidal, hırs, nankörlük, zaaf hepsi insan için…

Bu bakımdan insan izaha muhtaç bir varlıktır…

En büyük keÅŸif insanın kendini keÅŸfetmesidir… Ä°nsan çamurundaki üstü örtülü cevheri ortaya çıkardığı zaman, ne muazzam bir deÄŸer olduÄŸu belli olacaktır…

Bunun için de iç dünyamızda deruni bir sefere çıkmamız gerekiyor…

Enfusi bir bakışla insan gerçeÄŸine nüfuz etmemiz kaçınılmaz oluyor…

Ä°nsan deÄŸerlidir… Allah’ın (c.c) muhteÅŸem sanatı insanda tecelli etmiÅŸtir…

Bu bakımdan her insan kendini önemsemek durumundadır…

Hangi deÄŸerler manzumesine sahip olduÄŸunu idrak etmek mecburiyetindedir…

Evet, insan gerçekten önemlidir… Hümanizme terk edilmeyecek kadar önemlidir…

Önemine binaen insanın önce kendisini tanıması gerekiyor. Ondan da önemlisi insanın kendisi ile barışık olmasıdır…

Günümüz insanının kendisi ile barışık olduÄŸunu söyleyebilir miyiz?

Zor bir soru…

Görünen o ki, belirsizlikler, bulanıklıklar içinde bocalayan insanoÄŸlunun kendisi ile barışık olmasını bekleyemeyiz…

Ä°ç insicamı bozulan insanın hayata bir ÅŸey katması ÅŸuurda kalsın, ayakta bile kalması çok zor…

Ruhun derinliklerinde baÅŸlayan infial, insanı isyanın eÅŸiÄŸine çekiyor…

Evet, insanımızın tatminsiz, tahammülsüz ve takatsiz olması endiÅŸe verici…

Ä°çine kapanık, karamsar bir dünyanın insanı, kapasitesi ne olursa olsun bir deÄŸer üretemez…

Özgüvenini kaybeden yorgun ruhların yol alması beklenemez…

Doyumsuz, güvensiz nesiller yalnızlık girdabında tükenip gidiyor…

Bunun önüne nasıl geçebiliriz?

Kendimizi fark ederek…