CENNET

“Herkes cennete gitmek ister, ama kimse ölmek istemez” diyordu adam, bir dizi sahnesinde.

Öyle ya, herkesin kafasında bir cennet vardı ve herkes bu cennete gitmenin yolunu aramaktaydı.

Kimisi ailesinden, sevdiklerinden geçerek dinini ayakta tutmak için zalimlerle savaşıyordu, kimisi de “ne olur ne olmaz” diyerek dinine sövenlerle arayı iyi tutuyordu.

Kimisi ibadeti en önemli vazifesi sayarak onun üzerine tir tir titriyor, kimisi de eşe dosta “hayırlı cumalar” mesajı atarak kendini rahatlatıyordu.

Kimisi cephede bile olsa namazını kazaya bırakmıyor, kılıyordu, kimisi de “yaşlanınca kılarım yahu, hem benim kalbim temiz” geyiği yapıyordu.

Kimisi darda kalan birini görünce, canını acıtsa da neyi varsa paylaşıyor, kimisi de cebindeki bozukluklardan kurtulmayı sadaka sayıyordu.

Kimisi ucu kendisine de dokunsa adaletten zerre taviz vermiyor, kimisi de söz konusu kendi menfaati olunca işi kitabına uyduruyordu.

Kimisi “Müslüman ne olursa olsun yalan söylemez” diyerek dik duruş sergiliyor, kimisi de “yalandan kim ölmüş ki” rahatlığında yaşıyordu.

Kimisi “bana haram lokma nasip etme” diye Allah’a yalvarıyor, kimisi de “haram helal ver Allah’ım, senin kulun yer Allah’ım” diye dua ediyordu.

Kimisi iffetli yaşamayı bir düstur ediniyordu ve bunun için çabalıyordu, kimisi de Allah’ın koyduğu sınırları fütursuzca hiçe sayıyordu.

Kimisi bir camide hayatını imanına şahit tutuyor ve şehit oluyordu, kimisi de, kendi partisini/derneğini/cemaatini destekleyenin sorgusuz sualsiz kurtulacağını iddia ediyordu.

İşin garibi, bu kadar farklı kişinin, bu kadar farklı zihniyetin tek bir ortak noktası vardı.

Herkes cennete gitmek istiyordu ve bir şekilde gideceğine gerçekten inanıyordu.

Cennete de cehenneme de kimin gideceğini elbette Allah’tan başkası bilmiyordu ama insan sormadan da duramıyordu.

Sahi ya, cennete gitmek bu kadar ucuz muydu?